فرصت‌ سوزی در جوانگرایی تیم ملی سابر؛ تغییرات اساسی یا شعار؟

به گزارش اطلاع با ما،فرصت‌ سوزی در جوانگرایی تیم ملی: با گذشت چهار ماه از المپیک، تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر همچنان در مرحله شعارهای جوانگرایی مانده و اقدامات عملی و برنامه‌ریزی اساسی برای دگرگونی و ارتقای ترکیب تیم مشاهده نمی‌شود. آیا فرصت‌های امروز، پیش از ورود به «زمین سخت» آینده، به هدر نمی‌رود؟

تیم ملی شمشیربازی اسلحه سابر ایران، با گذشت ماه‌ها از المپیک، همچنان درگیر برنامه‌ریزی‌های پراکنده و گاه متناقض است. انتخاب محمد رهبری به‌عنوان سرمربی، اگرچه اقدامی جدید محسوب می‌شود، اما عملکرد وی تا این لحظه نتوانسته به تغییرات اساسی و جوانگرایی موردنیاز تیم ملی منجر شود. تحلیل وضعیت فعلی این تیم به چند محور قابل تقسیم است:

۱. جوانگرایی واقعی یا نمایشی؟

محمد رهبری بر ضرورت جوانگرایی تأکید کرده، اما ترکیب بازیکنان اعزامی به جام جهانی الجزایر یا گرندپری‌ها نشان از تغییرات عمیق ندارد. حضور بازیکنانی مانند نیما زاهدی و احمدرضا شهمیری که پیش از این هم در اردوها بوده‌اند، بیش از آنکه نشان‌دهنده جوانگرایی باشد، اقدامی در راستای استفاده از ظرفیت‌های قدیمی است. جوانگرایی باید بر مبنای کشف و حمایت از استعدادهای جدید و آماده‌سازی آن‌ها برای رویدادهای بزرگ باشد، نه صرفاً تغییراتی ظاهری.

۲. مشکلات برنامه‌ریزی و انتخابی‌ها

برگزاری دوباره رقابت‌های انتخابی، پس از اردوهای کیش و مسابقات قهرمانی کشور، نه‌تنها فرصت‌سوزی به نظر می‌رسد، بلکه شائبه دوباره‌کاری و فقدان استراتژی مشخص در تعیین ترکیب تیم ملی را تقویت می‌کند. مسابقات قهرمانی کشور می‌توانست مرجع اصلی ارزیابی عملکرد بازیکنان باشد و نیازی به صرف وقت و هزینه مضاعف نبود.

۳. عدم استفاده از فرصت‌های بین‌المللی

جام جهانی‌ها و گرندپری‌ها بهترین فرصت برای آماده‌سازی ترکیب تیم ملی است. محدود کردن اعزام‌ها به بازیکنان ثابت، مانند علی پاکدامن، به بهانه حفظ رنکینگ، در حالی که تیم نیازمند تجربه بازیکنان جوان‌تر است، نشان‌دهنده ضعف در مدیریت اعزام‌هاست. عدم بهره‌برداری کامل از این رویدادها، تیم را در مسیر تکرار اشتباهات گذشته قرار می‌دهد.

۴. نبود تغییرات اساسی پس از المپیک

فدراسیون شمشیربازی همچنان به اقدامات محدود و تدریجی بسنده کرده و برنامه‌ای بلندمدت برای جوانگرایی و ارتقای کیفیت تیم ارائه نداده است. اگرچه نایب‌قهرمانی در جام جهانی الجزایر به‌دست آمد، اما این دستاورد در غیاب بسیاری از تیم‌های قدرتمند جهان به دست آمده و نمی‌تواند معیاری واقعی برای ارزیابی پیشرفت تیم باشد.

نتیجه‌گیری:

شمشیربازی ایران به‌ویژه در اسلحه سابر، برای رقابت در میادین بزرگ مانند المپیک، نیازمند بازسازی ساختاری و تغییرات عمیق در ترکیب و برنامه‌ریزی است. اگرچه جوانگرایی می‌تواند کلید موفقیت باشد، اما به شرطی که با اقدامات اساسی و منسجم همراه شود. ادامه مسیر فعلی که بیشتر بر شعارهای رسانه‌ای و تغییرات سطحی متکی است، احتمالاً به فرصت‌سوزی منجر شده و تیم را از دستیابی به اهداف بلندمدت بازخواهد داشت.