چرا بسیاری از جوانان و نوجوانان ایرانی ترجیح می دهند سریال های کره ای را به جای ایرانی ببینند؟

به گزارش اطلاع با ما، بسیاری از جوانان و نوجوانان ایرانی: قضیه ساده است. ما در تولیدات خود دچار محدودیت موضوعی هستیم.یعنی اکثرا موضوع سریال های ایرانی مشابه یکدیگر است، چه در آثار کمدی و طنز چه در آثار درام و ملودرام. محدودیت موضوع نشات گرفته از ذهن نویسندگان و سریال سازان است.

محدود بودن تعداد نویسندگان و فیلمنامه نویسان هم یکی دیگر از عوامل است. یعنی تعدادی نویسنده خاص اکثر سریال های تلوزیونی را می نویسند.
مساله دیگر این است که دچار محدود سنی شخصیت ها هستیم، یعنی اکثرا شخصیت ها در سنینی هستند که برای مخاطب جوان و نوجوان جذابیتی ندارد، این در حالی است که در کشوری مثل کره جنوبی سالانه تعداد زیادی سریال که اتفاقا مخاطب بزرگسال هم دارند تولید می شود که در آن شخصیت ها نوجوان و مدرسه ای هستند یا در دوران دانشجویی به سر می برند.

مخاطب در این سنین با شخصیت هایی که از نظر سنی با او نزدیک هستند ارتباط بهتری برقرار می کند و دیدن سرنوشت و انتخاب هایش برای اون جذابیت بیشتری دارد.

یکی از دلایل مهمی که در کشورهای شرقی مثل کره و ژاپن در سریال ها و انیمه ها شخصیت های نوجوان و جوان محور هستند، اهمیت دوران تصمیم گیری و ساخت آینده است. آنها متناسب با فرهنگ خود نوجوان و جوان را با مشکلات،چالش ها و انتخاب های غلط و درست آشنا کرده و برایشان راه حل ارائه می دهد و یا با نقد رفتارهای غلط سعی در دادن پیام های مختلف به آنها دارد. ضمن اینکه تلاش می کنند روحیه ی آنها را تقویت کرده و با نشان دادن رویا به آنها امید به زندگی را در آنها افزایش دهند. اما چون فرهنگ آنها از اساس با ما فرق دارد و غیر اسلامی است، جذب شدن جامعه ی ما به آن فرهنگ از طریق این آثار نه تنها اثر مطلوبی ندارد بلکه باعث بروز مشکلات مختلف فرهنگی می شود.

البته در این کشورها برای دسته های مختلف سنی آثار مرتبط با آنها وجود دارد تا سلایق مختلف را پوشش دهد و فقط محدود به آثار نوجوانان و جوانان نیست، چیزی که در ایران کمتر پیدا می شود.

در اینجا بیشتر مقصود ما سریال های تلوزیونی است اما اگر بخواهیم نمایش خانگی را هم به این قضیه اضافه کنیم باید گفت، مبتذل و سخیف بودن آثار نمایش خانگی و همچنین سیاهنمایی و تاریکی آن باعث می شود مخاطب نوجوان و جوان دلزده شده و تصمیم بگیرد آثار خارجی را که روحیه اش را تقویت می کند تماشا کند تا این دست آثار که باعث آسیب های روحی و فرهنگی می شود. ضمن اینکه این آثار علاوه بر محتوا، از نظر حرفه ای نیز بسیار خوش ساخت تر از بسیاری از آثار نمایش خانگی ایران هستند که با فیلمنامه های ضعیف و آبکی ساخته می شوند. البته در خود نمایش خانگی این آثار دوبله،زیرنویس و پخش می شوند چون صاحبان این شبکه ها فقط به دنبال کسب درآمد هستند و چون نظارت کافی نیست هر اثری را که خارجی ها بسازند چه در هالیوود باشد چه در شرق و کره پخش می کنند.

راه حل:

صداوسیما باید مرکز فیلمنامه نویسی افتتاح کند که در هر شهرستان یک شعبه داشته باشد. فیلمنامه های متنوع از نویسندگان متنوع هر استان را جذب کرده و بهترین هایش را انتخاب کند و پس از بررسی اثر و صلاحیت های نویسنده اقدام به ساخت این آثار کند. به این ترتیب همواره فیلمنامه های جدید خواهند داشت و نویسندگان هم مستقیم و بی واسطه می توانند آثار خود را به صداوسیما برسانند. ساخت فیلمنامه های استانی را هم به صداوسیمای هر شهرستان بسپارد و از آنها بخواهد از هنرمندان همان استان برای تولید اثر استفاده کنند نه بازیگران مشهور و با اختصاص بودجه مناسب موظفشان کنند حداقل در سال یک سریال با کیفیت درجه یک در صداوسیمای استانی بسازند و به صداوسیما تحویل دهند.

مشکل فیلمنامه و موضوع و داستان که حل شود، به دنبال آن یکسری از مشکلات دیگر هم حل خواهد شد و استعدادهای شهرستانی نیز در استان خود مشغول می شوند.

قطعا هر کس در کشور خودش دوست دارد آثار جذابی متناسب با فرهنگ و زندگی خودش ببیند تا از کشوری خارجی با فرهنگ و دنیایی متفاوت. اگر این نیاز تامین شود، قطعا مخاطب جذب آثار تلوزیونی ایرانی خواهد شد