موسیقی کوچه‌ بازاری؛ میراث فراموش‌شده از لاله‌زار تا خاطرات مردم

به گزارش اطلاع با ما موسیقی کوچه‌ بازاری یا موسیقی «شرقی‌خوانی» که در اواخر دههٔ ۱۳۳۰ خورشیدی در خیابان لاله‌زار تهران شکل گرفت، بخشی از فرهنگ عامهٔ ایران و نمایندهٔ بخشی از جامعه بود که تمایلات و سلایق آن‌ها در موسیقی رسمی یا موسیقی فاخر آن دوره کمتر دیده می‌شد. این سبک موسیقی با بهره‌گیری از سازهایی مانند عود، تنبک، سنتور، ویولن، تار و آکاردئون و الهام از موسیقی عربی و ترکی، توانست فضایی را ایجاد کند که از نظر حس و حال با موسیقی سنتی ایرانی متفاوت و به‌خصوص بود.

موسیقی کوچه‌بازاری به دلیل نزدیکی به فرهنگ و زندگی روزمرهٔ مردم کوچه و بازار، توانست به‌خوبی قشر کارگر، طبقهٔ متوسط و جامعهٔ جاهل‌ها و لوطی‌ها را جذب کند. این سبک در کافه‌های محلی اجرا می‌شد و به‌ندرت در مکان‌های رسمی یا کاباره‌های لوکس راه می‌یافت. در این دوران، خوانندگانی مانند قاسم جبلی، نعمت‌الله آغاسی و جواد یساری با صدای خاص و آهنگ‌های عامه‌پسند خود، به این سبک جان دادند و محبوبیت زیادی کسب کردند.

با انقلاب ۱۳۵۷ و بسته شدن کافه‌های لاله‌زار، موسیقی کوچه‌بازاری به تدریج به حاشیه رانده شد و به دلیل اینکه بیشتر در قالب اجرای زنده بود تا آلبوم‌های رسمی، بخش زیادی از این میراث از بین رفت. هرچند این سبک در دوره‌ای کوتاه به شهرت رسید، اما توانست تأثیر مهمی در فرهنگ عامه و زندگی اجتماعی ایران بگذارد و امروز به عنوان بخشی از میراث موسیقیایی ایران شناخته می‌شود.