دو مدل حکمرانی شهری: شهردار-محور و مدیر شهری در آمریکا

به گزارش اطلاع با ما  حامد قدوسی: مدل حکمرانی شهری- در ایالات متحده، سیستم‌های اداره شهر به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند: سیستم شهردار-محور (Strong Mayor) و سیستم مدیر شهری (City Manager) یا شهردار-تشریفاتی (Weak Mayor).

1. سیستم شهردار-محور (Strong Mayor):

در این سیستم، شهردار به عنوان فرد اصلی قدرت اجرایی در شهر عمل می‌کند. این سیستم مشابه به سیستم ریاست‌جمهوری در سطح ملی است، جایی که شهردار مسئولیت‌های اجرایی بسیاری دارد و ممکن است نقش مستقیم در تعیین و اداره پلیس شهر و سایر خدمات عمومی ایفا کند. مثال‌های معروف این نوع سیستم شامل شهرهای نیویورک و لس‌آنجلس است که شهرداران آن‌ها اغلب نقش‌های سیاسی قابل توجهی دارند و ممکن است به دنبال مقام‌های بالاتر مانند فرمانداری یا ریاست‌جمهوری باشند.

2. سیستم مدیر شهری یا شهردار-تشریفاتی (Weak Mayor):

در این سیستم، شهردار نقش محدودتری دارد و بیشتر به عنوان یک نماینده یا فرد مسئول روابط عمومی عمل می‌کند. مسئولیت‌های اجرایی روزانه به یک مدیر شهری (City Manager) واگذار می‌شود که به عنوان یک متخصص حرفه‌ای منصوب می‌شود. انتخاب شهردار از طریق فرآیند سیاسی صورت می‌گیرد، اما مدیر شهری از طریق یک فرآیند حرفه‌ای مشابه با استخدام مدیران شرکت‌ها انتخاب می‌شود. این سیستم بیشتر در شهرهای کوچک و متوسط ایالات متحده رایج است، جایی که شهردار اغلب یک شخصیت محلی است و نقش‌های سیاسی کمتری دارد.

در شهرهای ایالات متحده، شهردار معمولاً مسئولیت‌هایی از جمله نظارت بر پلیس و سایر خدمات عمومی دارد. در برخی شهرها، شهردار همچنین مسئولیت مدارس را بر عهده دارد، اما این وضعیت به قوانین ایالتی و محلی بستگی دارد. مثلاً در کالیفرنیا، مدارس تحت نظارت مستقیم شورای آموزش ایالتی هستند و دولت محلی نقشی در مدیریت آن‌ها ندارد.

این مدل‌های مختلف اداره شهر می‌توانند تجربیات و درس‌هایی برای کشورهایی مانند ایران داشته باشند. انتخاب شهرداران و مدیران شهری حرفه‌ای و غیرسیاسی با چشم‌اندازهای بلندمدت می‌تواند به تمرکز بیشتر بر مسائل شهری و بهبود کیفیت خدمات عمومی منجر شود. همچنین، شورای شهر می‌تواند از متخصصان متنوع در زمینه‌های مختلف تشکیل شود تا بتوانند به طور مستقیم در مدیریت جنبه‌های مختلف شهری مشارکت کنند.