آغاز جنگ ، پایان جنگ

به گزارش اطلاع با ما  وقتی جنگ آغاز شود، سیاستمدار گلوله، ثروتمند مال و فقیر فرزندش را می دهد.
جنگ که پایان یافت، سیاستمداران دست یکدیگر را می فشارند و دشمن گذشته را برادر خطاب می کنند، ثروتمندان برای جبران، قیمتها را افزایش می دهند و فقرا سرگردان به دنبال قبر فرزندان خود می گردند.
پاسخ
این تفسیر از واقعیت جنگ، شاید درباره برخی از جنگها صادق باشد،

اما ملّتی که ملت امام حسین است ، تفسیر دیگری از واقعیت جنگ دارد.

ملّت امام حسین(ع) جز برای مبارزه با ظلم و ستم، نهی از منکر و دفاع از مظلوم نمی جنگد.
ملّت امام حسین(ع) هیچ گاه به ظالم دست دوستی نمی دهد.
از عالی ترین مقام تا مردم عادی اش، جان فدای راه حقیقت هستند.

از اصفهان چه خبر؟!

فرماندهان لشکرش جلوتر از سربازها به قلب دشمن می زنند و بیش از همه مشتاق شهادتند و برای مرگ از هم سبقت می گیرند…

افتخار ما این است که رهبر جانباز و رئیس جمهور و وزیر و نماینده مجلس شهید داریم… پس جنگیدن ما با جنگیدن مستکبرین و دنیاپرستان فرق دارد.

به تعبیر فرمانده شهید سپاه قدس، حاج قاسم عزیز، ما «برای آن طفل وحشت‌زده بی‌پناهی که هیچ ملجایی برایش نیست، برای آن زن بچه به سینه چسبانده هراسان و برای آن آواره در حال فرار و تعقیب که خطی خون پشت سر خود بر جای گذاشته است» می جنگیم؛ نه برای کشورگشایی و غارت اموال دیگران.

فارغ از این مطلب؛ مگر می شود با این تفسیرهای تنگ نظرانه، به «صلح» رسید؟

اگر این سخنان را می گویید تا ظالم و مستکبر دست از جنایت بردارد؛ ساده اندیشی است…
اگر می خواهید مظلوم دست از مبارزه مقتدرانه بردارد؛ خیانت به انسانیت است…

اگر «صلح» می خواهید، راهی به جز مبارزه وجود ندارد.
ظالم و مستکبر هیچ گاه تن به «صلح» نمی دهد مگر زمانی که با قدرت جلویش سینه سپر کنی.
دعوت مردم به کناره گیری از جنگ، ثمره ای جز اسارت و حقارت و فلاکت ندارد.
صلح زمانی محقّق می شود که با قدرت اراده، بندگان صالح خدا بر جهان حکومت کنند و مستکبرین به کلّی نابود شده و یا تضعیف شوند.